Atayurdu

Atayurdu

ATA YURDUNA ÖZLEM

İnsanın yaşadığı yeri değiştirmesi kolay değildir ama yaşadığı yeri güzelleştirmesi oldukça kolaydır.

Babaocağına gidilmediğinde  bakılmadığında; yani kendi kaderine terkedildiğinde ortalığa garip bir hüzün çöker.

Yazın, güzün, kışın ve baharın hüznü bir başka oluyor.

Beyazlara bürünerek kışın sessizliğini, doğanın canlanmasıyla kuşların cıvıltılarıyla baharın coşkusunu, güneşin ısıtmasıyla canlıların tüm renkleriyle yazın gülümsemesi ve de yeniden dirilmek üzere yaprakların sararıp dökülmesiyle hazanın ağlaması, ayrı ayrı birer hüzün. Kelimelerle ifade edemem.

Her mevsim gelip yaşamak gerekir; atayurdunda.

Bu yılda geldik eşimle babaocağına,

Bir ışık yaktık komşular farketti,

Çalı çırpıdan ateş yaktık ocağına,

Pilav pişirdik yoğurtla yedik,

Açlığımızı giderdik şükrettik bugünümüze,

Balkona oturup seyreleyledik mahalleyi,

Gelen giden selam verdi hoşgeldiniz deyi,

Dostlarımıza kahve çay ikram ettik,

Gönül hasret giderdi acı tatlı anılarıyla,

Atamızdan emanet kaldı bu ocak,

Anam atam nur gölünde yat,

Çocukların size minnettar olacak her zaman.

Atalarımız, “Bülbülü altın kafese koymuşlar ah vatanım demiş.” derlerdi.

Kaldığın yer her ne kadar güzel olursa olsun, kendine ne kadar iyi bir ortam sunulmuş olursa olsun, yine de kendi vatanında, doğup büyüdüğün yerde yaşamak ister; başka bir yerde yaşamaya başladığında kendi memleketine özlem duyar; insan.

Hüseyin Çetin, SorkunDer Başkanı

Sorkun/Sugözü, 02.09.2021